بخشی از درسگفتار صنوبر وجود جلسه دهم:

بدان كه گريه از گناهان و فرياد و زارى به حق تعالى صفاتى دوست داشتنى هستند ولى بدون كناره‏گيرى از گناهان و توبه از آنها مفيد نيست. سيد العابدين على بن الحسين (ع) فرمود: گريه‏اى كه در آن اشك باشد ولى همراه ورع و پرهيزكارى نباشد كه جلوى معاصى را بگيرد، گريه ترس از خدا نيست، و اين ترس كاذبى است. از پيامبر (ص) روايت شده است كه حضرت موسى (ع) به يكى از اصحابش در حال سجده گذشت، كارش را انجام داد و برگشت، باز هم او را در حال سجده ديد. حضرت موسى (ع) فرمود: اگر حاجت تو در دست من بود آن را روا مى‏كردم.

خداى تعالى به او وحى فرمود: اى موسى! اگر آنقدر سجده كند كه گردنش قطع شود مگر از آنچه مورد خشم من است به سوى آنچه كه مورد رضايت من است برگردد. و روايت از راه ديگر وارد شده كه موسى از مردى گريان گذشت. سپس برگشت باز او داشت گريه مى‏كرد فرمود خدايا! بنده تو از ترس تو گريه مى‏كند. فرمود: اى موسى! اگر مغز سرش با اشك چشمانش فرود آيد من او را نمى‏آمرزم زيرا او دنيا را دوست مى‏دارد.

 و از جمله وحى‏هايى كه به موسى عليه السلام شده: اى موسى! با قلب‏ پاك و زبان راستگو مرا بخوان! و از امير المؤمنين روايت شده كه فرمود: دعا كليد سعادت و گردنبند رستگارى است، و بهترين دعا آن است كه از سينه پاك و قلب‏ پرهيزگار صادر شود و مناجات علت نجات است و اخلاص علت خلاص است وقتى ناله و آه زياد شد خداى تعالى پناهگاه است.